De ploeterdametjes stonden deze week met hun 1.75 m lange lijven uit volle borst zingend voor de schouw, schoen gevuld met een armzalig bospeentje, een 
bakje water ernaast. Elk jaar herhaalt zich hetzelfde ritueel dus de ploetervrouw was al voorbereid, de letters lagen in de kast. Ik heb Sinterklaas altijd een leuk feest gevonden. Op mijn vijfde was het Sinterklaascomplot al geen geheim meer voor mij. Omdat ik dat best wel jammer heb gevonden wilde ik bij mijn eigen kinderen het sprookje zolang mogelijk in stand houden.
De ploeterkinderen zijn beiden hardcore Sintgelovig gebleven tot ongeveer hun negende. Voor mij was dat ongeveer wel de ultieme grens, als je met je negende nog denkt dat de Sint echt met zijn paard over daken rijdt begint het gênant te worden en wordt het tijd om het sprookje om zeep te helpen. Het oudste ploeterkind P had aan de confrontatie met de keiharde waarheid toch nog wel een traumaatje overgehouden vertelde ze deze week. Die vond plaats toen we in Italië op vakantie waren.
De ploeterman en ik bespraken in een winkel in het bijzijn van P de prijs van een Playmobiel Circus dat het jongste kind D bij de afgelopen Sintviering had gekregen. P keek ons verschrikt aan “maar dat circus hebben jullie toch niet gekocht? Dat was toch van de Sint?’’. Ik was eigenlijk in de veronderstelling dat ze dit allang wist maar dit leek me een goed moment om maar eens met de billen bloot te gaan en de waarheid uit de doeken te doen. Ze reageerde gechoqueerd. “Maar die schoenkadootjes dan? Die schoenen hebben jullie toch niet gevuld, dat zouden jullie nooit doen?’’. Plotsklaps op die bloedhete dag in juli viel ineens het hele sprookje in duigen en moest ze twee behoorlijk pittige waarheden verwerken, dat de Sint niet echt was én dat haar ouders tegen haar hadden gelogen.
Mijn vroege besef dat de Sint geen goedheiligman was maar gewoon ome Arie van driehoog met een mijter op zijn hoofd had niks te maken met een onderzoekende intelligente geest maar domweg met het feit dat mijn driejaar oudere broer R mij haarfijn uit de doeken deed dat het Sintverhaal één grote leugen was. Hij wilde mij behoeden voor het trauma dat hem ten deel was gevallen nadat mijn ouders hem hadden ingelicht dat Sint niet bestond. Hij voelde zich door hun zo bedrogen, zijn vertrouwen was zo beschaamd, als je zelfs je ouders niet meer kan vertrouwen wie kun je dan nog wel vertrouwen?
Op mijn zevende stelde mijn moeder ons voor een dilemma. We waren niet meer gelovig dus de vraag was of we kadootjes wilden ontvangen met Sinterklaas of met kerst? Na rijp beraad maar met pijn in het hart werd er besloten voor kado’s onder de kerstboom. Aldus geschiedde, op 5 december zaten we gezamenlijk met een warme kop chocolademelk kadoloos op de bank toen er plotseling hard op de voordeur werd gebonsd. “Dat is een vergissing, zal wel voor de buren bedoeld zijn’, riep mijn moeder vertwijfeld uit en ze spoedde zich gevolgd door ons naar de voordeur.
Voor de deur stond een grote kartonnen doos en op die doos stond in grote letters voor de familie van der V. Moeder wist niet meer waar ze het zoeken moest. “Dat klopt niet hoor’ bleef ze maar herhalen ‘we zouden toch niets met sinterklaas doen?’’. De doos werd naar binnen gebracht en geopend. In de doos zaten talloze in krantenpapier verpakte pakjes. Voor iedereen in het gezin waren er verschillende presentjes. Moeder opende het eerste pakje waar een goud geverfd hoofd van klei uit tevoorschijn kwam, het was een klompje klei waar een neusje en wat haartjes op waren geplakt, iemand had haastig haar hoofd proberen te kleien maar had de verhoudingen behoorlijk uit het oog verloren. Vervolgens maakten we een voor een de pakjes open. Uit het ene pakje kwam de asbak die anders altijd op de glazen tafel stond uit de andere kwam een mok uit de keuken, uit nog een andere kwam het vaasje dat normaliter op de kast stond. De halve huisraad kwam uit de doos tevoorschijn.
R vond een vijf december zonder kado’s maar saai en was samen met een vriendje lekker creatief aan de slag gegaan. Het vriendje had op de deur gebonsd en de doos op ons stoepje achtergelaten. Zo werd het toch nog een gedenkwaardige vijf december. Het vertwijfelde gezicht van mijn moeder bij het zien van de doos zie ik nog zo voor me, alsof ze toch echt heel even begon te geloven dat Sinterklaas misschien toch geen sprookje was.
Lees wie en waarom als je niet weet wie de ploetervrouw is.
