Maand: december 2016

Als kind vond ik kerst fantastisch, ik leefde er ieder jaar naartoe. In mijn herinnering leek kerst bij ons thuis op een scene uit een zoetsappige kerstmusical, zingen deden we niet maar de harmonie spatte van ons af. In mijn hoofd althans, jeugdherinneringen zijn bedrieglijk, het magische denken in je kindertijd legt soms een romantisch waasje over de werkelijkheid. Het Kerstverlangen hoort bij mijn kindertijd, het eerste-kerstdag-kriebel-in-mijn-buik-gevoel is verdwenen. Tegenwoordig verheug ik me meer op de tweede dag, dat is de dag dat we met zijn allen de hort op gaan.

Geloof speelde geen rol bij de opvoeding van mijn broer en mij. Mij ging het om de sfeer van kerst, om de lichtjes en de versieringen. Ik weet nog dat ik het als kind gezellig vond om samen de boom te versieren, ik herinner me de echte kaarsjes én de emmer water naast de boom. Ik vraag me af hoelang ik die echte kaarsjes daadwerkelijk nog heb meegemaakt, vast niet lang want echte kaarsjes zijn romantisch maar praktisch gezien een ramp. Nadat we afscheid hadden genomen van de echte kaarsjes werd er gekozen voor een snoer met bontgekleurde lampjes. Dat snoer vond ik ontzettend mooi, hoe meer kleur en blingbling er in huis kwam hoe kersteriger ik het vond. Pas jaren later toen mijn moeder verzuchtte dat we nu wel oud genoeg waren om de rood, groene en paarse lampjes de deur uit te doen, dat het tijd werd voor een mooiere witte kerstverlichting begreep ik pas dat ze het felgekleurde snoer altijd oerlelijk had gevonden.

De pakjes onder de boom hadden een ongelofelijke aantrekkingskracht, hoe langer ze er lagen des te nieuwsgieriger ik werd. Het stiekem voelen aan de pakjes en fantaseren over de inhoud was eigenlijk nog leuker dan het uitpakken zelf. Maar het absolute hoogtepunt van de eerste kerstdag was voor mij toch echt het ontbijt. Bij het ontbijt moest de huiskamer zo donker mogelijk zijn omdat de tafel door niets anders verlicht diende te zijn dan door de lichtjes in de boom en de kaarsjes op de tafel dus moesten we vroeg opstaan. Hoewel vroeg opstaan mij doorgaans alleen sacherijn oplevert stond ik als kind op eerste kerstdag altijd te trappelen om zo vroeg mogelijk naar beneden te gaan. Benieuwd naar de mooi versierde ontbijttafel. Mijn moeder dekte de ontbijttafel de avond ervoor en elk jaar zag die er weer anders uit. Dan stond het mooie serviesgoed op een gekleurd tafellaken versierd met linten en glitters, bij ieder bord stond een kaars.

Het ontbijtmenu bestond uit kersttimpen en kruidbroodjes (volgens mij typisch Rotterdams, warme broodjes met krenten en rozijnen met een bepaald kruidenmengsel met een flinke lik roomboter erop die er dan zo lekker in wegsmolt) en mijn lieve oma was er altijd bij. Mijn broer en ik deden altijd een wedstrijd wie de meeste broodjes naar binnen kon werken, tot buikpijn aan toe. Ik vond ze altijd heerlijk, zelfs als ik er nu aan denk loopt het water me in de mond. Na het ontbijt werden dan eindelijk de pakjes geopend.

Ouders en oma zijn al jaren geleden overleden en omdat we met het gezin sinds de geboorte van de kinderen afreizen naar de schoonfamilie in Zeeland voor de kerst heb ik de kerst-ontbijttraditie helaas nooit kunnen overdragen aan mijn dochters. Zij zijn opgegroeid met een andere traditie, met ingetogen blingblingvrije versiering, zonder linten, glitter en kersttimpen maar met rollade en kerststol op de ontbijttafel. Zij zullen, later als ze volwassen zijn, ongetwijfeld, net als hun moeder nu, met weemoed terugdenken aan kerstherinneringen uit hun jeugd. Toen je er nog van uitging dat alles altijd hetzelfde zou blijven en kerstvieren met je ouders en je oma een vanzelfsprekendheid was.

Als je niet weet wie de ploetervrouw is lees dan Wie en waarom

De ploeterman en ondergetekende vergezelden dit weekend de oudste dochter P naar een casting van een modellenbureau. Ze had naar verschillende bureaus foto’s gestuurd en was uitgenodigd om deel te nemen aan een screeningsdag. De bikini moest mee. Zelf ben ik nooit modellenmateriaal geweest dus ik wilde wel eens even checken hoe zo’n casting in zijn werk gaat én ik wilde even zeker stellen dat het geen geile mannenval betrof. De ploetervrouw blijft altijd op haar hoede.

Nu is P geen klein onnozel wicht te noemen, staat ze stevig in haar schoenen en denkt goed na over haar acties maar toch ze zal niet de eerste en zeker ook niet de laatste zijn die door sluwe lieden om de tuin wordt geleid, dat kan ook de voorzichtigste oudere jongere overkomen. Het bleek allemaal koosjer, twee Italianen en één Nederlander, waarvan er één een bekende fotograaf zou moeten zijn (helaas weet ik de naam niet) monsterden de potentiële modellen in een grote koude fotostudio.

Het ene lange lijf na het andere stapte de fotostudio binnen. Ik heb benen gezien waar ik als humptiedumptie vrouw met korte pootjes jaloers op kan worden, je zou er hoogtevrees van kunnen ontwikkelen. Als mijn romp van mijn schoft valt ben ik in een fractie van een seconde beneden maar deze meiden hadden stuk voor stuk superslanke lijven met benen van ongeveer twee meter, die hebben tijdens hun val nog tijd over om hun zonden te kunnen overdenken.

P heeft gelukkig de genen overgenomen van de ploeterman wat figuur betreft, lang en zeer slank. Daar stond ze dan in die grote koude ruimte in een minuscuul zwart bikinietje voor een fotoklikkende cameraman, de centimeter werd tevoorschijn getoverd om haar maten op te nemen. “Je heupen zijn 1 centimeter te breed”, zei de Nederlandse man. “Als ik je nu naar Milaan zou laten vliegen zou je teruggestuurd worden om die ene centimeter, dan pas je niet in de samples. Is me al eerder gebeurd met een van de meiden”. Nu is P niet echt breed gebouwd en is er geen grammetje vet op die heupen te bekennen. Als P al niet meer binnen die marge valt welke gezonde jonge vrouw die probeert goed te blijven eten dan wel?

Deze week zag ik een verschrikkelijke documentaire over een meisje die uiteindelijk overlijdt aan de gevolgen van anorexia, ze hongert zichzelf uit. Hartverscheurend en onbegrijpelijk. P heeft zelf voor de casting gezegd ‘’ als ze willen dat ik af ga vallen dan hoeft het voor mij niet’, dus ik geloof dat ze heel goed weet wat gezond is en wat voor haar de grens is. Er zijn natuurlijk zat meisjes die jonger zijn en onzekerder. Die jonge meisjes krijgen te horen dat ze te dik zijn en ontwikkelen het idee dat ze moeten gaan lijnen, met als resultaat een ongezonde manier van omgaan met voeding.

Ik raakte in een discussie over deze bizarre richtlijnen voor de modellenmaten met de ploeterman. “Die mannen kunnen er niks aan doen, die moeten zich houden aan de richtlijnen”, bracht hij uit. Natuurlijk weet ik dat die mannen er niets aan kunnen doen, de mode-industrie zelf moet iets aan die bizarre richtlijnen doen. Moeten de meisjes zo extreem dun zijn om kleding goed over het voetlicht te kunnen brengen? Een paar kilootjes extra zodat modellen op een gezonde manier met voeding om kunnen gaan maakt de kleding echt niet minder aantrekkelijk, voor mij zeker niet, ik kijk liever naar een model met een gezond lijf en een gezond gezicht, waar ik me beter mee kan identificeren dan naar een model met een te schonkig lijfje en een bleek afgetrokken uitgeteerd hoofd waarvan je weet dat ze zichzelf uithongert.

Deze column staat ook weer (verkort) op metronieuws.nl dus je kunt weer stemmen. Zie link hieronder. De aanhouder wint! Als je niet weet hoe lees dan eerst mijn vorige blogje Ploeterverzoek

http://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/ploetervrouwnl/mens-maatschappij/2016/12/mag-het-alsjeblieft-een-onsje-meer-zijn

Tja en als je niet weet wie ik ben lees dan Wie en waarom