Ik lees een opzienbarend krantenbericht Alessia (25) heeft alle Pokémonnetjes gevangen die je maar vangen kunt. Vanaf de foto lacht een stralende blije Alessia
me toe. Haar hobby verschaft haar zichtbare levensvreugde.
Het is zaterdagavond we gaan het jongste ploeterkind D ophalen van een feestje, het feest is bij een vriendinnetje vlak in de buurt. We pakken onze spullen om daarna gelijk door te rijden naar Zeeland, we gaan naar oma die de volgende dag haar verjaardag viert.
Het straatje waar D opgehaald moet worden staat vol met auto’s, geen parkeerplekje meer vrij. De auto parkeren we met de lichten aan even op de stoep aan de raamzijde voor een hoekhuis, binnen zitten er een aantal mensen op de bank tv te kijken. Ik stap uit om D op te halen en de man en oudste dochter blijven even wachten in de auto. Ik loop de straat door zonder het huisnummer te weten, ik zie geen feestgedruis bij de huizen waar ik langsloop. Ik kan beter terug naar de auto gaan om op mijn telefoon het huisnummer te checken.
Terwijl ik de achterklep open om in mijn tas mijn telefoon te zoeken staat er plotseling een kortgebroekte man voor het hoekhuis. Hij roept woedend: “wat staan jullie hier voor mijn deur ga weg! Er wordt hier te pas en te onpas geparkeerd”. Hij staat zo te schreeuwen en straalt zoveel agressie uit dat ik verbouwereerd uitbreng, ‘maar meneer we moeten even iemand ophalen, we zijn zo weer verdwenen’. ‘Jullie moeten daar parkeren’, wijst hij naar de vol geparkeerde straat, ‘als je hier blijft staan bel ik de politie!’. De man wordt steeds bozer en staat zich verschrikkelijk op te winden. We staan inderdaad met de neus van de auto op het stoepje voor zijn huis, de lichten zijn aan maar we staan op ruime afstand van zijn voortuin op de openbare weg, het is duidelijk dat we snel weer zullen vertrekken.
Mijn bloed begint ook te koken van zoveel onredelijkheid ‘Bel de politie maar meneer, heeft u niks anders te doen?’, de boze Bokito-man, de ploeterman en ik blijven zo nog een tijdje bakkeleien en de gemoederen raken steeds verder verhit, de Bokito-man lijkt zich wel op te blazen van woede, tot nog toe heeft hij nog geprobeerd met redelijk beschaafde taal zijn woede over te brengen maar uiteindelijk wordt het hem te veel en begint hij lekker ordinair te schelden. ‘ Klootzak, ik doe je wat’, zegt hij bijna schuimbekkend. ‘Lekker chique hoor meneer’, roep ik terug. De ploeterman die bijna dagelijks met Bokito-mannen te doen heeft is het zat en zegt heel verstandig’, ‘Kom op dit is zinloos, met dit soort mensen valt geen normaal gesprek te voeren laten we gaan’, ik zou het liefst nog even doorgaan maar het is inderdaad zinloos, we taaien af.
Wat bezielt de Bokito-man? Agressief worden om helemaal niks? Wat gaat er in die hersenpan om dat je van je comfortabele bank opstaat, gaat schreeuwen en schelden zodat je je bloeddruk naar een toppunt toewerkt omdat er een auto vijf minuten voor je huis staat?
Het vervelende van dit soort chagrijnige schreeuwlelijkerds is dat ik me nog laat meeslepen ook en dat uiteindelijk mijn eigen humeur eronder lijdt. Helaas kom je pas twee dagen later, als je het vrolijke bericht van Alessia leest op een goede afpoeierzin voor zo’n bullebak, nu zou ik gewoon heel kalm zeggen; “Ach man relax, zoek een leuke hobby, ga lekker Pokémonnetjes vangen’.
Als je wilt weten wie de ploetervrouw is ga dan naar wie en waarom