In onze tuin wemelt het de laatste tijd van de activiteiten, gruwelijke activiteiten. Omdat in de omliggende tuinen de tegeltuinterreur zegeviert, lijkt onze tuin, met zijn kleine lapje gras een groene oase. De buurtkatten vertoeven er met genoegen.
De snoezige poesjes van een paar maanden geleden zijn inmiddels uitgegroeid tot ware moordmachines, Ik heb al met afschuw baby-eksters en mega-mollen ten onder zien gaan. Deze week zat ik heerlijk in mijn up, de rest van de familie was de hort op, te genieten van het zonnetje toen mijn aandacht getrokken werd door wat licht gepiep. Ik zag in mijn ooghoek de Killerkat van twee huizen verderop tussen het groen wegschieten, met iets geels in zijn bek.
“piep, piep”, hoorde ik. “‘Oh nee hè, hij zal toch geen jong eendje te pakken hebben”‘ dacht ik, een paar seconden later verscheen de kat weer uit het struikgewas, een kleine eend bungelde hulpeloos tussen zijn tanden. Hij was er behoorlijk trots op. Hij speelde er gewoon mee, af en toe liet hij het beestje los, liet het lopen om vervolgens een sprintje te trekken en “hap” de eend zat weer tussen zijn kaken geklemd, het was pure spielerei. Ik probeerde af en toe de kat weg te jagen maar dat had alleen maar het averechtse effect dat hij het beestje nog harder vastpakte om vervolgens in de bosjes te verdwijnen. Hij was duidelijk niet van plan zijn buit te laten vluchten. Terwijl de eigenaren van de kat twee huizen verderop gezellig in de tuin een feestje aan het vieren waren en luidkeels ‘er was er één jarig!” inzette voltrok zich voor mijn ogen een waar drama. Dit kuiken zou nooit meer jarig zijn!
Van armoe ben ik maar uit de tuin het huis in gevlucht, mijn maag draaide om. Kennelijk was het voor de kat ondanks de drukte, toch nog gelukt zijn prooi aan zijn baasjes te showen want ik hoorde plotseling door de tuindeuren heen de buurvrouw luidkeels roepen in plat Amsterdams : “‘Oh neee he, hij hep een eendje in zijn bekkie, Oh Mark doe iets, doe iets!”‘, het eendje was inmiddels meer dood dan levend en de buurman had duidelijk geen zin om zijn feestje te laten te verstoren door een tot mislukken gedoemde reddingspoging en riep luidkeels, “‘ Daar ken ik niet bij hoor hij zit twee huizen verderop!”‘ en hij feestte vervolgens vrolijk weer verder.
De eend heb ik niet meer gezien, de Killerkat wel die loopt nog elke dag te speuren naar nieuwe slachtoffertjes.