Hoe achterhaald is het idee dat je kansen op de werkvloer verkeken zijn als je 50 bent geweest? De burgemeester komt tegenwoordig niet meer langs in het bejaardenhuis bij een 100-jarige, 100 jaar worden is geen unicum meer. Na je 
vijftigste ben je minimaal nog zeventien jaar werkzaam, mensen blijven steeds langer actief en gaan na hun pensioen niet in hun bloemetjesjurk achter de geraniums zitten wachten tot ze door kunnen verhuizen naar een bejaardenwoning. De pensionado’s die ik ken nemen het ervan en trekken erop uit, zolang je gezond blijft kun je lang actief zijn.
Waarom blijft die leeftijdsgrens van vijftig dan zo belangrijk voor de werkgever? Ik ben eruit geknikkerd een paar maanden na mijn vijftigste verjaardag, de eerste gedachte die door mijn hoofd schoot was ‘wat nu? Ik ben vijftig, niemand wil mij meer aannemen’. Het lijkt een bespottelijke gedachte maar blijkt wel de realiteit. Sollicitatiebrieven worden vaak niet eens meer netjes beantwoord, voor jou vijftig anderen.
Ben ik met vijftig bejaard? ik sta geestelijk sterker in mijn schoenen dan twintig jaar geleden. Mijn brein functioneert, ik ben gezond, ik heb meer levenservaring en geen hele kleine kinderen meer. Een werkgever zou juist blij moeten zijn met een stabiele werknemer met kennis die niet voor iedere snotneus naar huis geroepen kan worden. Een vijftiger is simpelweg te duur, een jonkie kun je nog kneden en is nog relatief goedkoop.
Een ontslag komt hard aan, het idee dat je zonder pardon zonder enig gevoel voor de persoon aan de kant wordt geschoven raakt je zo diep. Was ik nu maar gewoon lekker een paar dagen thuis gaan zitten als ik hondsberoerd was, het lijkt niets uit te maken dat je je altijd plichtsgetrouw aan je taak kweet. De werknemer die zich standaard iedere maand twee dagen ziekmeldde en de werknemer die standaard te vroeg huiswaarts keerde zitten er nog en jij kan gaan, rechtvaardigheid nul daarvoor in de plaats stank voor dank.
Als je zwanger bent zie je opeens overal zwangere dames rondlopen als je ontslagen bent kom je ineens overal ontslagslachtoffers tegen. De meesten van hen zijn duidelijk persoonlijk geraakt door het ontslag. Wat kan ik eigenlijk was en is de vraag die ik mezelf veelvuldig stel. Door een ontslag ga je twijfelen aan je kunnen en je eigenwaarde loopt een behoorlijke knauw op. Het verlies van een baan is meer dan alleen verlies van inkomsten, ik heb het idee dat dat flink wordt onderschat. Ik heb behoorlijk wat verdriet en verbittering gezien en heb zelf ook een proces gehad van acceptatie. Het is zo gemakkelijk om in boosheid en verzuring te vervallen en uiteindelijk ben je daarvan alleen zelf het slachtoffer de wereld draait vrolijk verder.
Ik heb inmiddels wel begrepen dat ontslag niet persoonlijk opgevat moet worden en ben bezig om mezelf om te scholen om toch weer wat meer kansen te scheppen voor een hopelijk fijne baan. Maar toch knaagt ook wel vaak de onrust en twijfel of het nog wel gaat lukken, willen ze me nog wel? Ik geef er niet om of ik veel geld kan verdienen, wil het liefste iets doen waar ik me prettig bij voel, geld is secundair maar blijft helaas wel belangrijk om een lekker leven te kunnen blijven leiden. Ik hoop dat er uiteindelijk ook bij de werkgevers een omslagpunt zal komen dat leeftijd niet meer zo’n cruciale rol zal spelen bij sollicitatieprocedures. Het zal wel moeten toch? De arbeidsmarkt kan zich toch niet blijven richten op de jeugd terwijl de samenleving vergrijsd?
Heel herkenbaar, Ploetervrouw! Hoop ook dat de arbeidsmarkt eindelijk eens meebeweegt met de samenleving.
We starten een beweging! Ik voel me strijdbaar