Ik ging deze week mee met vriendin P. om te 
gaan kijken naar een woning in Amsterdam. De partner van P. wil graag een woning kopen om te gaan verhuren. Hij werkt in het buitenland dus zij neemt zijn honneurs waar bij het bezichtigen van de pandjes. Ik ben een echte Funda verslaafde, ik ben niet vies van een potje gluren bij de buren dus ik bood me aan haar te chaperonneren. We gingen een huis bekijken op de Hugo de Grootkade. Vraagprijs € 300.000,-.
De deur stond open, de makelaar zat pontificaal op een kruk in de keuken. Nu hebben we het hier over een woning van 53m2. Een keuken, een slaapkamer, een klein kamertje en een tuintje dus een uitgebreide tour aan de hand van de makelaar is inderdaad ietwat overdreven. De makelaar nam nog net de moeite om ons de hand te schudden maar dat was meer omdat wij onze handen min of meer in haar gezicht duwden. “Kijk maar rond hoor. Degene die het meeste biedt krijgt de woning. Ik blijf zitten ik ben zo moe ben al vanaf halfacht aan het lopen”, murmelde ze zonder ook maar een seconde haar ogen van haar telefoon af te wenden.
De Funda-foto’s tonen een zonnige tuin van een redelijke omvang, in werkelijkheid bleek het een postzegeltje gras aan drie kanten ommuurd, de zon zou er de hele dag geen kans krijgen om ook maar één zonnestraaltje in het tuintje te verspreiden. Funda foto’s kunnen de waarheid behoorlijk geweld aandoen.
Er druppelde wat mensen de woning binnen maar de makelaar bleef onverstoorbaar op haar kruk haar telefoon bestuderen, er werd geen blik geworpen op de kijkers. Omdat er tocht in de woning ontstond waaide de voordeur dicht. “De voordeur moet openblijven, heb ik toch gezegd”, riep de makelaar naar een van de kijkers op een toon alsof ze haar hond corrigeerde. Ondertussen blokkeerde ze met haar derrière de keukenkastjes, daar heeft naar mijn idee geen kijker een blik in kunnen werpen.
Pas later op de dag begon ik na te denken over het gedrag van de makelaar. De huizenmarkt in Amsterdam is op dit moment zo overspannen. Huizen worden niet meer aan elke koper individueel getoond maar er zijn alleen nog maar kijkuurtjes. Daar komen dan meestal zoveel kijkers op af dat elke eventueel geïnteresseerde al weet dat er meer gegadigden zullen zijn, dat zorgt al voor enige stress en te veel gretigheid.
Kopers zijn zo bang de plank mis te slaan dat er boven de vraagprijs wordt geboden. Het arrogante gedrag van deze maffe makelaar kan alleen bestaan bij een overspannen huizenmarkt, als het huis zichzelf al verkoopt hoef je geen zoete broodjes te bakken. Bizar vind ik het wel, het gaat toch om een pak geld en vriendelijk zijn tegen potentiële kopers lijkt me niet meer dan normaal. Überhaupt gewoon vriendelijk zijn tegen onbekenden lijkt me niet meer dan normaal.
Ik kan het niet helpen en ik weet dat ik het niet moet doen maar de ploetervrouw zou de ploetervrouw niet zijn als ik die € 300.000,- toch ga omrekenen naar een munt uit een ver verleden. Meer dan 600.000,- gulden betalen voor krap 53m2, daar zou ik toch wel een beetje buikpijn van krijgen.
© ploetervrouw juli 2016