Maand: september 2016

Het voordeel van een baanloze periode is dat je op een doordeweekse dag het opgenomen debat tussen Hillary en Trump kan bekijken. Het nadeel van een baanloos bestaan is dat je je daar vervolgens heel schuldig over voelt. Ik zou eigenlijk moeten leren dat de talocruralis bestaat uit het bovenste en onderste spronggewricht of moeten solliciteren naar een (top)functie . Als ik dat niet aan het doen ben zou ik mijn koelkast moeten soppen of het gras moeten maaien maar ik kan het niet laten ik wil toch even mijn gal te spugen over De Trump.

Ik was in eerste instantie geen hele grote fan van Hillary, natuurlijk het is een vrouw en ik zou het fantastisch vinden als er nu eindelijk eens een vrouwelijke president van de VS zou komen. Maar alleen kiezen op basis van geslacht is niet mijn ding. May the best person win. Hillary kwam op mij niet oprecht over, mechanisch, hard en onbetrouwbaar. Ik ben behoorlijk beïnvloed door de beeldvorming ik opgedrongen krijg via de media maar uiteindelijk is dat toch het enige waar ik nu op af kan gaan, kan helaas niet even een bakkie doen met Hil om eens even lekker intellectueel met haar te sparren.

Ik heb haar niet haar ogen uit haar hoofd zien huilen toen bleek dat Bill zijn naam eer aan had gedaan door zijn bil niet alleen met Hil te delen maar met zo’n beetje elke troela die zijn Oval office passeerde, dat had haar een wat menselijker gezicht gegeven. Als de ploeterman elke gewillige Miep die hij ontmoet met zijn liefde zou vullen zou hij toch echt zonder mijn ‘inspirerende’ aanwezigheid moeten doorploeteren.

Door het tonen van haar emotie zou ze publiekelijk haar zwakte tonen en dat zou ook moordend zijn voor een topfunctie. Het blijft voor machtige vrouwen toch moeilijker om een gebalanceerd beeld van zichzelf naar buiten te presenteren. Ik wil uiteindelijk als vrouw niet alleen haar capaciteit zien maar ook haar vrouwelijke kant. Mannen hoeven alleen te laten zien dat ze het aankunnen.

Ik heb 90 minuten lang zitten kijken naar een wijzend vingertje van een man met een verbeten dode caviakapselhoofd met tuitlipjes. Hij was zich continu op zijn borst aan het slaan over de triljoenen dollars waar hij de Amerikaanse economie zo mee gespekt had. De zakelijke kaart werd bij elke vraag uitgespeeld.  In mijn geest flitste toch weer heel even het beeld van de Bokito-man door mijn hoofd.

Hillary stond daartegenover, rustig en duidelijk met veel meer kennis van zaken.
Ze legde feilloos zijn megalomane racistische natuur bloot. Zijn uitspraken over vrouwen zijn weerzinwekkend, hij noemde Miss America Miss Piggy en noemde haar ‘de poetsvrouw’ omdat het een Latina was. Ik zou zelf als vrouw niet willen worden vertegenwoordigd door een stupide vrouwenhater en ik hoop van harte dat de vrouwen van Amerika dat ook echt niet zullen willen. Ik baal ervan dat ik nu niet mee mag stemmen want ik zou heel hard willen roepen “Dump Trump, Hillary for president”.

Ik ben uitgenodigd voor een workshop personal branding en styling. Ik zoek even op wat dat nu eigenlijk inhoud. Personal branding helpt je bij het vinden van de juiste baan en het maken van promotie. Weet wat je uniek maakt en onderscheid je hiermee van anderen. Door jouw personal brand helder te hebben presenteer je jezelf als merk, waarbij je positieve beelden en associaties oproept.

In de uitnodiging staat dat het voor de kleuren analyse van de kledingstyliste raadzaam is om geen make-up te gebruiken. Oei, dat hakt erin bij een vrouw die doorgaans nog geen ommetje wil maken zonder “haar gezicht op te doen”. Ik ben geen zware make-up verslaafde, de foundation producent heeft aan mij een slechte klant maar ik wil toch wel altijd mijn ogen even op orde hebben. Dat vleugje mascara, het idee dat ik met open blik de ander in de ogen kijk i.p.v. met waterige ik-ben-nog-niet-wakker-oogjes geeft me net dat kleine beetje extra zelfvertrouwen. Ik spreek hierbij ook uit dat ik diep respect heb voor de naturelle vrouw die vol zelfvertrouwen de wereld tegemoet treedt, ik heb daar nog wat hulpmiddelen bij nodig, mijn mascara is mijn mattie.

Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, de dag voor de workshop spelen er zich in mijn hoofd wilde taferelen af van mijzelf als middelbare matrone tussen een horde kittige dertigjarige powerpoezen in strakke mantelpakjes die elkaar de loef afsteken in belangrijkheid. Ik stel me voor dat we worden toegesproken door een vrouwelijke Ratelband-coach die met verbeten gezicht al Tjakka’end de boel naar een hoger niveau probeert te trekken terwijl de kleding styliste op haar torenhoge paalhakken in haar überhippe outfit met een minzame blik de ’te burgerlijke’ kledij van de ploetervrouw monstert.

Het blijkt niks van dit al. Ik ben wel duidelijk de oudste van het stel maar de dames en de enige man die zich in de zaal bevinden zijn geen van allen strak in het pak en de sfeer is prettig ontspannen. De profileringsexpert houdt een helder en bondig verhaal en komt ontspannen en zelfverzekerd over maar zeker niet dwingend. De kledingstyliste is een bedachtzame goedgeklede vrouw die passievol haar tips met ons wil delen. Deze dames stralen uit dat ze echt lol hebben in hun werk, ik ben jaloers.

Wanneer we elkaar moeten introduceren, zonder kennis van elkaars achtergrond vermeldt mijn buurvrouw dat ze denkt dat ik in de zorg werk en houd van wandelen en tuinieren. Grappig is het wel aangezien de lading lesboeken voor de opleiding doktersassistent deze dag is binnengekomen en ik zeker ook graag wandel, dus daar slaat ze de spijker op de kop. Ik heb een beetje een dubbel gevoel,  liever zou ik wat meer power willen uitstralen en niet voldoen aan het Ria-profiel (wil je weten wat ik hiermee bedoel, lees dan ook Ria c’est moi) maar het sterkt me wel in het gevoel dat mijn carrière switch misschien zo gek nog niet is.

We worden ingedeeld in twee groepen, eerst begin ik met de groep die aan de slag gaat met het profileringsgedeelte en daarna komt de kledingstyliste aan bod. Vind het eerste gedeelte heel zinvol en waardevol om een goed profiel op te kunnen maken voor mijn nieuwe carrière. Het is best lastig om  in een paar zinnen accuraat te kunnen omschrijven wat je denkt dat jou echt geschikt maakt voor een functie.

Bij het tweede gedeelte, het kledingstyle gedeelte voel ik me hoogst ongemakkelijk. Bij iemand waarvan de overtollige kilo’s door geen enkel kledingstuk meer te maskeren vallen, die doorgaans zoveel mogelijk de full-body check in de spiegel ontwijkt, is het best wel  confronterend om minutenlang naar je eigen naturelle ikje in een passpiegel te staren. Daarbij heb ik ook nog een witte doek op mijn hoofd om mijn haar te verbergen en staat er drie man publiek recht in mijn snufferd mijn teint te bestuderen. Twintig kilo geleden was ik blij geweest met deze adviezen maar nu ben ik zo uit mijn comfort-zone dat ik het even niet zo goed oppik. Dat ligt niet aan de styliste dat is natuurlijk mijn eigen probleem.

Ik vond het een leerzame en leuke dag die ik bij andere zou aanbevelen. Zeker als je, zoals ik, je nieuwe plek op de arbeidsmarkt wilt gaan veroveren.

Als je wilt weten wie de ploetervrouw is lees dan wie en waarom

 

 

Ik lees een opzienbarend krantenbericht Alessia (25) heeft alle Pokémonnetjes gevangen die je maar vangen kunt. Vanaf de foto lacht een stralende blije Alessia me toe. Haar hobby verschaft haar zichtbare levensvreugde.

Het is zaterdagavond we gaan het jongste ploeterkind D ophalen van een feestje, het feest is bij een vriendinnetje vlak in de buurt. We pakken onze spullen om daarna gelijk door te rijden naar Zeeland, we gaan naar oma die de volgende dag haar verjaardag viert.

Het straatje waar D opgehaald moet worden staat vol met auto’s, geen parkeerplekje meer vrij. De auto parkeren we met de lichten aan even op de stoep aan de raamzijde voor een hoekhuis, binnen zitten er een aantal mensen op de bank tv te kijken. Ik stap uit om D op te halen en de man en oudste dochter blijven even wachten in de auto. Ik loop de straat door zonder het huisnummer te weten, ik zie geen feestgedruis bij de huizen waar ik langsloop. Ik kan beter terug naar de auto gaan om op mijn telefoon het huisnummer te checken.

Terwijl ik de achterklep open om in mijn tas mijn telefoon te zoeken staat er plotseling een kortgebroekte man voor het hoekhuis. Hij roept woedend: “wat staan jullie hier voor mijn deur ga weg! Er wordt hier te pas en te onpas geparkeerd”. Hij staat zo te schreeuwen en straalt zoveel agressie uit dat ik verbouwereerd uitbreng, ‘maar meneer we moeten even iemand ophalen, we zijn zo weer verdwenen’. ‘Jullie moeten daar parkeren’, wijst hij naar de vol geparkeerde straat, ‘als je hier blijft staan bel ik de politie!’. De man wordt steeds bozer en staat zich verschrikkelijk op te winden. We staan inderdaad met de neus van de auto op het stoepje voor zijn huis, de lichten zijn aan maar we staan op ruime afstand van zijn voortuin op de openbare weg, het is duidelijk dat we snel weer zullen vertrekken.

Mijn bloed begint ook te koken van zoveel onredelijkheid ‘Bel de politie maar meneer, heeft u niks anders te doen?’, de boze Bokito-man, de ploeterman en ik blijven zo nog een tijdje bakkeleien en de gemoederen raken steeds verder verhit, de Bokito-man lijkt zich wel op te blazen van woede, tot nog toe heeft hij nog geprobeerd met redelijk beschaafde taal zijn woede over te brengen maar uiteindelijk wordt het hem te veel en begint hij lekker ordinair te schelden. ‘ Klootzak, ik doe je wat’, zegt hij bijna schuimbekkend. ‘Lekker chique hoor meneer’, roep ik terug. De ploeterman die bijna dagelijks met Bokito-mannen te doen heeft is het zat en zegt heel verstandig’, ‘Kom op dit is zinloos, met dit soort mensen valt geen normaal gesprek te voeren laten we gaan’, ik zou het liefst nog even doorgaan maar het is inderdaad zinloos, we taaien af.

Wat bezielt de Bokito-man? Agressief worden om helemaal niks? Wat gaat er in die hersenpan om dat je van je comfortabele bank opstaat, gaat schreeuwen en schelden zodat je je bloeddruk naar een toppunt toewerkt omdat er een auto vijf minuten voor je huis staat?

Het vervelende van dit soort chagrijnige schreeuwlelijkerds is dat ik me nog laat meeslepen ook en dat uiteindelijk mijn eigen humeur eronder lijdt. Helaas kom je pas twee dagen later, als je het vrolijke bericht van Alessia leest op een goede afpoeierzin voor zo’n bullebak, nu zou ik gewoon heel kalm zeggen; “Ach man relax, zoek een leuke hobby, ga lekker Pokémonnetjes vangen’.

Als je wilt weten wie de ploetervrouw is ga dan naar wie en waarom