25 april is een mooie dag!

Ik heb in mijn leven weinig noemenswaardigs gepresteerd, ik heb nooit de Mount Everest beklommen, geen medicijn tegen Alzheimer ontwikkeld en helaas heb ik het schuursponsje niet uitgevonden. Wat ik wel op mijn naam kan schrijven, is dat ik mijn twee dochters op dezelfde dag, 25 april, geboren heb laten worden. De thuisbevalling van dochter nummer 1 op 25 april, 1999 ontaardt in een bloedbad. Ik eindig na een zeer pittige bevalling met baby en al in het ziekenhuis en bij verdere zwangerschappen zal ik op medische gronden in het ziekenhuis moeten bevallen.

Het is 24 april 2003, ik ben hoogzwanger van de tweede (uitrekendatum 6 mei). Ik heb zojuist de bestelling van de geboortekaartjes afgerond en ben met mijn gigantische buik nog even naar de Hema gehobbeld om een verjaarstaart voor dochter P te bestellen, die de volgende dag haar vierde verjaardag zal vieren. Thuisgekomen loop ik naar de badkamer met het fijne gevoel dat ik klaar ben met al het geboortegeregel en plots voel ik een warme straal vocht langs mijn rechterbeen naar beneden in de schacht van mijn laars sijpelen. Dit gevoel herken ik nog van de eerste zwangerschap, toen stond ik te wachten op mijn beurt in een loei-drukke winkel en voelde precies hetzelfde, met het enige verschil dat ik toen echt even in paniek raakte en begon te twijfelen of ik nu al niet meer op mijn sluitspieren kon vertrouwen.

De procedure is me nu bekend, als de weeën niet spontaan op gang zullen komen worden ze vanwege verhoogd infectiegevaar binnen ongeveer 48 uur in het ziekenhuis opgewekt. De uitrekendatum van de baby is twaalf dagen later, ik verwachtte totaal niet dat ze zich nu al aan zou dienen. Ik hoop nu toch wel vurig dat het kindje dan wel de volgende dag op 25 april ter wereld zal komen en dan niet op de 26^ste. ‘Als je denkt dat de weeën serieus beginnen te worden ga dan zelf maar direct richting ziekenhuis, kom ik er ook naartoe’, zegt de verloskundige die even langs wipt om de situatie te bekijken.

Mijn moeder wordt ingeschakeld om bij ons thuis op dochter P. te passen. We eten samen wat en hangen nog even de slingers op voor verjaardag van P. de volgende dag en besluiten maar vroeg naar bed te gaan, je kunt beter je krachten zoveel mogelijk sparen. Het is ongeveer 23:00 Pm, mijn moeder blijft nog even beneden om naar Paul de Leeuw te kijken. Op het moment dat mijn hoofd het kussen raakt voel ik een lichtelijke kramp, ik herken het direct als een wee.

Bij de eerste zwangerschap hadden de weeën ettelijke uurtjes gevergd dus ik ga ervan uit dat het deze keer ook niet zo’n vaart zal lopen. Dat blijkt al heel snel een grote vergissing, binnen de kortste keren weet ik niet meer waar ik het zoeken moet, de lichte weeën worden al snel sterker en sterker en zonder enig besef van tijd lijk ik in een ware weeën storm te geraken. ‘Hoelang zit ertussen?’ vraagt de ploeterman vertwijfeld, ‘we moeten naar het ziekenhuis.’ Ik kan het zelf niet meer aangeven wanneer ze beginnen en ophouden en kan van de pijn amper meer praten, ik ben alleen maar bezig te overleven. Wat een ellende, wat heb ik mezelf in Godsnaam aangedaan?

Mijn moeder is door het tumult naar boven gesneld. De verloskundige wordt gebeld en door de telefoon hoor ik haar zeggen, ‘ik hoor het al, ze kan nu echt niet meer naar het ziekenhuis, ik kom er zo snel mogelijk aan!’ Daar staan ze dan aan mijn bed, man en moeder, in paniek, ze moeten nu echt een bevalling gaan begeleiden. Ik kan het niet meer tegenhouden, dat kind moet eruit. En terwijl ik me overgeef aan natuurkrachten die niet meer te stoppen zijn ondersteunen man en moeder het hoofdje van de baby en leggen het kindje op mijn buik.  ‘Wat is het?’ vraag ik terwijl ik naar het vers geboren wezentje kijk. ‘Een meisje’, zegt mijn moeder. De baby heeft nog geen kik gegeven. ‘Ze ligt zo stil, leeft ze nog wel?’  Pfff……  hoor ik, de baby zucht een klein zuchtje, ze ligt heerlijk diep te slapen. De bevalling heeft op haar niet veel impact gehad in ieder geval. Het is halfeen ′s nachts, 25 april.

Gelukkig arriveert de verloskundige niet lang daarna, ze neemt de taak over van de amateur verloskundigen die de klus prima hebben geklaard en blij zijn dat ze het stokje overneemt. Alle angst voor medische complicaties blijken ongegrond, het was een snelle en voorspoedige bevalling. Dochter P. heeft niets van alle consternatie gemerkt en heeft in haar kamertje naast ons lekker door liggen slapen.

De volgende ochtend komt ze al vroeg onze slaapkamer binnen, ze kijkt naar de baby die tussen ons in ligt te slapen en zegt met tranen in haar ogen ‘Is de baby voor mij, voor mijn verjaardag? Maar mama ben ik dan een tweeling?’.  Ik heb haar nog nooit zo zien stralen als de die dag en de weken erna, zo gelukkig is ze met haar zusje.

Op 25 april, 2017 vieren we de veertiende en achttiende verjaardag van mijn mooie dochters, Hieperdepiep hoera!

Weet je niet wie de ploetervrouw is lees dan Wie en waarom.