‘Huh? Waarom past die sleutel nou niet?’, voor de zesde keer probeer ik de sleutel in het sleutelgat te peuren, de punt past er zelfs niet een klein beetje in. 
Het is zondagnacht half vier, ik sta beneden voor de deur van het appartementencomplex van schoonmama C. in Terneuzen, als we naar Terneuzen gaan logeren we altijd bij haar. Helemaal helder is mijn blik niet meer, wijn maakt meer kapot dan je lief is. Ik blijf proberen tot ik echt zeker weet dat het niet de drank in de vrouw is die ervoor zorgt dat het sleutelgat de sleutel weigert. Het wordt steeds frisser. Toch maar schoonzus M. bellen die mij de sleutel heeft gegeven. `Zeg is dit wel de goede sleutel?’, op de achtergrond harde muziek, het feest is duidelijk nog niet voorbij. Gelach op de achtergrond en wat gerommel ‘Volgens mij wel, dat was toch de goede sleutel?’, hoor ik haar zeggen, ‘even kijken hoor’. Oké, het is duidelijk dat ik op dit moment van die kant geen redding kan verwachten. Ik zal toch moeten aanbellen, helaas, en dan maar hopen dat er ook iemand is die de bel hoort.
‘Hallo…… wat is er?’, na een aantal maal bellen klinkt de slaperige stem van de ploeterman door de intercom. ‘Sorry, ik kan er niet in, ik heb de verkeerde sleutel meegekregen’. Hier baal ik enorm van, een paar uur eerder waren de ploeterman, schoonmoeder, en kind al huiswaarts vertrokken. Verjaarsfeestje van nicht R begon net gezellig te worden dus ik weigerde als een ware ploeterpuber om mee terug naar het huis van schoonmoeder te gaan, schoonzus had nog wel een extra sleutel, de weg naar huis was van later zorg. ‘Hoe kom je dan thuis?’, vroeg het ploeterkind nog bezorgd. ‘Maak je daar maar niet druk om!’, een 50+ er die verantwoording af moet leggen aan dochter van dertien, ik voel me Eddy uit Absolutely Fabulous. In halfslaap hoor ik de volgende ochtend de stem van C die praat tegen de ploeterman voor de deur van de slaapkamer ‘het klopt hoor, die sleutel past echt niet’. Gelukkig, veronderstel dat de sleutel wel had gepast, dat mijn vertroebelde blik en mijn verstoorde coördinatievermogen de sleutel niet in het slot had doen passen, dat had ik nog jaren kunnen aanhoren.
De volgende dag valt het kwartje. Boontje komt om zijn loontje, het kan lang duren maar uiteindelijk krijg je toch terug wat je verdient. We gaan terug naar juni 2000, de ploeterman en ondergetekende wandelen door een zonnig Barcelona als de telefoon gaat. ‘Ha hoe is het?’, zwager A. uit Terneuzen (echtgenoot van M) aan de lijn. ‘Zeg, die sleutel he die ik van jullie heb gekregen heb ik nu al verschillende keren geprobeerd die past niet, is dat wel de goede sleutel?’ A. staat met wat vrienden en slaapzakken voor de deur van ons appartement in Amsterdam. Ze zijn naar Amsterdam gekomen voor de EK 2000. Ze hebben de sleutel gekregen, natuurlijk kunnen ze in ons huis logeren als wij een week in Spanje zitten. De sleutel blijkt uiteindelijk heel goed te passen maar niet op de voordeur, wel op de deur van de meterkast.
De ploetervrouw zoekt naar een stage adres voor doktersassistent. Liefst in haar eigen dorp Landsmeer of anders in Amsterdam e.o.
Nog niet bekend met de ploetervrouw? Lees dan Wie en waarom