Ben een tijdje offline geweest, was druk met andere zaken en nam geen tijd voor de broodnodige schrijfontspanning. Als creatief directrice van de Ploetervrouw hoef ik gelukkig alleen verantwoording af te leggen aan de ploetervrouw, en heel toevallig ben ik dat zelf. Er waren wel enkele ploeterfans die mij, vanwege de 
radiostilte op mijn blog, aarzelend polste of het allemaal wel goed met me ging (wat ik dan ook wel weer kan waarderen). De aanleiding voor deze creatieve oprisping is het volgende. Ik vrees nu echter wel dat de oplettende lezer een zeker thema begin te ontwaren in mijn schrijfsels. Ach je legt je ziel toch een beetje bloot in zo’n blog nietwaar?
Wij zijn in het bezit van een Sanibroyeur in de badkamer. Voor degene die geen flauw idee heeft waar ik het over heb, dit is een toilet die kan worden aangesloten op de waterleiding, hierbij wordt gebruik gemaakt van een vermaalsysteem waarna de hele toiletreutemeteut gedecimeerd door de leiding kan worden geperst. Dit vermaalmotortje maakte de afgelopen week een beetje triestige indruk, voorheen ronkte de motor na het indrukken van de knop er vrolijk op los maar nu hoorde ik alleen wat flauw gereutel en leek de fut er wel uit te zijn. Ik probeerde het nog een aantal maal maar het geluid van de motor verflauwde steeds meer tot een zielig gepiep en ik was bang dat de hele boel in de soep zou draaien als ik het nog verder zou proberen. Ik fabriceerde een ‘Toilet niet gebruiken defect papier’ en plakte het op de pot om de rest van het gezin te behoeden de wc te gebruiken en schakelde de monteur in.
Na een aantal dagen toiletleed, je moet toch steeds maar weer de trap naar beneden nemen voor de sanitaire ontspanning, te hebben doorstaan arriveerde de beste man. ‘Als de motor defect is zou het zomaar kunnen dat je beter een nieuwe kan bestellen dan de oude repareren’, keuvelde hij vrolijk achter mij terwijl we de trap opliepen naar de badkamer. Het zal toch niet he, dacht ik verschrikt, zo’n geval inclusief de kosten van reparatie kan flink in de papieren lopen. De man posteerde zich gehuld in vol monteurornaat naast de pot en drukte de knop in BRRRRrrrrrrrrrrrrrr…. de motor ronkte er lustig op los, er leek geen vuiltje aan de lucht. Na nog eens een kleine 10 keer proberen wisten we het zeker, niets aan de hand, de motor deed het als een zonnetje. ’Zou kunnen dat een dopje van de wc-bril in de motor is gekomen en dat het nu erdoorheen is geslagen de leiding in’, zei de man terwijl hij de bril omhoog deed. Inderdaad, aan de onderkant van de bril was de helft van een plastic dop afgebroken en nergens meer te bekennen. Afijn de voorrijkosten zouden 50 euro bedragen, als de beste man het indrukken van de knop als reparatie bij zijn bedrijf zou melden kwam er wederom 50 euro bij. Het voelde alsof ik 100 euro door de Sanibroyeur had laten vermalen.
Dit incident deed me terugdenken aan de geboorte van de jongste dochter D. De baby was net een dagje oud en we hadden deze keer in tegenstelling tot de kraamhulp bij de geboorte van de oudste een vlijtige vrouw, ze waste en poetste er lustig op los. ‘De verwarmingsketel doet het niet meer’, kwam ze me melden. Dat is best wel lastig met zo’n vers geboren baby dus de monteur moest met spoed komen. De man arriveerde en stond vrij snel weer voor mijn neus om te melden dat het euvel was verholpen. ‘Is wel handig als de stekker van de verwarmingsketel in het stopcontact zit mevrouw”, zei hij vrolijk. De kraamhulp had driftig staan strijken op zolder en had voor het gemak maar even de stekker van de verwarmingsketel uit het stopcontact gehaald om plaats te maken voor het strijkijzer, ze was alleen even vergeten de stekker van de ketel weer terug te plaatsen. Het grapje koste een kleine 100 euro vanwege de spoed. Uitgeven cq weggooien van pecunia gaat helaas een stuk sneller dan het verdienen ervan.
Je weet inmiddels vast wel wie de ploetervrouw is. Zo niet lees dan Wie en waarom