Ploetervrouw

‘Kijk, als we nu de staatsloterij winnen dan kopen we die boot’, we zitten te lunchen op een terras met uitzicht op de haven, de ploeterman en ik. Hij is ondertussen op zijn telefoon de prijs aan het checken. ‘ Hmmm.., anderhalf miljoen is wel wat prijzig’, peinst hij, zijn ogen dwalen meteen af naar een beduidend kleiner exemplaar.

‘Laten we hier gaan zitten het is een stuk lekkerder hier’ , hoor ik achter me.  Ik kan het helaas niet zien omdat ik met mijn rug naar de tafel zit toegekeerd. Schelle damesstemmen, kindergekwetter en sigarettenrook verstoren de stilte. Ik vang wat gespreksflarden op die me doen vermoeden dat we hier te doen hebben met drie jonge moeders en twee kleine kinderen. Ik krijg niet de indruk dat ze bezig zijn met een studie hogere wiskunde. Maar ik kan me vergissen natuurlijk, vooroordelen zijn de ploetervrouw helaas niet vreemd.

Ik pas de aloude toiletgang-methode toe, de beste manier om ongegeneerd een gezelschap te kunnen bestuderen bij het terugkeren naar je tafel. Het blijken twee brunettes en één hooggeblondeerde dame van ongeveer eind twintig met twee kinderen te zijn. Blondie heeft een potpourri van verschillende teksten, vlinders en afbeeldingen die ik van een afstand  slechts als vlekken kan herkennen op haar been getatoeëerd staan.

‘Ja mam, €100,- voor drie paar schoenen is wel oké. Het zijn wel merkschoenen hè! Voor die Nikes van Keano heb ik wel €200,- betaald hè dus is het zonde om daar te weinig voor te krijgen! Ik wil trouwens ook nog een tattoo op mijn schouder. Oké mam, doei’ . Blondie, de drukste van de drie legt haar telefoon op de tafel en wendt zich weer tot de andere dames. Keano is ondertussen rond aan het hobbelen op het terras, ik schat hem twee jaar oud.

‘ De vader van Keano? nee daar ben ik al lang vanaf, die zien we niet meer, ja en van de vriendin die hij na mij kreeg is hij ook alweer af’ zegt Blondie tegen de brunette. Waarop deze reageert met ‘Ik ben het afgelopen jaar van lokatie naar lokatie verhuisd.  Dat is het protocol’ het kleine meisje aan tafel bljkt van haar te zijn. Keano is in zijn merkkleertjes de show aan het stelen bij een ander tafeltje.

‘ Ik wil wat snackjes’ zegt Blondie tegen de ober, maar zonder varkensvlees want hij is moslim’ zegt ze al wijzend op Keano. De dames kwetteren vrolijk verder. Ik vang gespreksflarden op als ‘ik moet eerst de huur betalen want dat heeft nu prioriteit’ en ‘ daar heb ik nu geen geld voor’. Uit de conversatie komt duidelijk naar voren dat de dames niet slechts een probleempje hebben met hun exen maar ook met hun cash-flow, ondertussen zitten ze gezellig te borrelen en snacken en loopt kleine Keano in een kledingsetje van een paar honderd Euro rond.

We rekenen af en op de weg terug naar huis zegt de ploeterman. ‘ Weet je wat we doen als we de staatsloterij winnen? We kopen twee goede fietsen, wat moet je nu eigenlijk met een boot? Zit je op zee, zie je alleen maar water, veel te saai, op de fiets zie je veel meer!’. Ach de ploeterman, ook al heeft hij miljoenen op de bank. hij is en blijft een Zeeuw he!

De week in Llorret zit erop. Ondanks het feit dat het appartement sleets en verwaarloosd was hebben we een heerlijke week gehad. Lloret hebben we links laten liggen, dansen in de disco en comazuipen kunnen we thuis ook doen?.We hebben lekker gezwommen bij een fijn strand in de buurt en hebben bezoekjes gebracht aan Blanes, Barcelona en Tossa de Mar.

De dag Barcelona was gezellig met als enige minpunt dat de ploetermeiden vlak voor de ingang van de kathedraal door een zure politieagente uit de wachtrij werden geplukt. De dames liepen in korte broekjes en een aantal gekkies heeft bedacht dat God en zijn matties helemaal van het padje raken van blote benen in de kerk. Helaas was de ploetevrouw de Spaanse taal niet voldoende machtig om de politiedame eens haarfijn uit te leggen dat Onze Lieve Heer niet voor niks 17 en 13 jaar geleden met het zweet op zijn voorhoofd en het puntje van de tong uit zijn mond heeft zitten knutselen op deze twee fraaie exemplaren. Als hij nu deze goed gelukte schepselen in zijn eigen huis rond had zien lopen had hij supertrots kunnen zeggen: “Jezus deze zijn goed gelukt!”. Het was hem helaas niet gegund.

Een bezoekje aan Tossa de Mar had een betoverend effect. Tossa is in het bezit van een grote burcht boven op de rotsen en als je in het avondlicht tussen de kantelen door naar beneden op het maanverlichte strand kijkt waan je je in een andere wereld. Het oudste ploeterkind raakte helemaal in extase omdat ze meende pinguïns tegen de rotswand te ontwaren. We hebben zeker 20 minuten naar beneden zitten te staren in de diepte naar de verlichte rotswanden omdat er inderdaad zwarte met witte beesten op de rotswand leken te zitten. Het ploeterkind raakte geïrriteerd omdat ik meende te betwijfelen dat we hier met heuse pinguïns te maken hadden ze wist het namelijk zeker, de Tossa Marezen wisten het alleen nog niet. We zullen het geheim van de pinguïns van Tossa de Mar alleen maar delen met de lezers van dit blog omdat anders  het toch al toeristische dorp straks ook nog wordt overspoeld met hordes pinguïnspotters.

Deze week zitten we in een AirB &B in Althen les Paluds vlak in de buurt van Avignon. Het huis waar we in zitten is hele andere koek dan de vorige. Is het bezit van een oudere dame met smaak (voormalig galeriehoudster in Marseille). Heeft een oude papierfabriek helemaal opgeknapt. Ons appartement is heerlijk ruim met prachtige tuin en fijn zwembad. Deze week verschillende plaatsjes bezocht waaronder het pittoresque Gordes.  Natuurlijk ook de Mont-Ventoux beklommen, op onze slippers in de auto. Wilde ook wel eens weten hoe hoog en steil de berg is die opa R jaren gelden heeft beklommen op de fiets zonder ook maar één keer zijn voet op de grond te zetten. De ploetervrouw was onder de indruk, de meisjes ook. Ze plaatsten een steen voor opa bij het monument van de overleden wielrenner Tom Simson. Hedenochtend heeft de ploeterman nog een heuse heldendaad verricht door een giga-schorpioen die zijn gezin bedreigde gewapend met een lepel en vork Kalt zu stellen. Vanmiddag staat Avignon op het programma. Morgen is het gedaan met de vakantie?

AirB & B  is zeker een aanrader. Wel op tijd boeken én recensies checken is ook belangrijk.

Ben vandaag eens vroeg wakker dus tijd genoeg voor een ploeterblogje.
Het ploetergezin is op vakantie. Het oudste ploeterkind wilde met ons mee onder de voorwaarde dat we dit jaar eens een andere vakantievariant zouden verzinnen dan ons geliefde Italiaanse vakantiefavorietje het Idromeer. Aldus geschiedde want een vakantie met de hele ploeterbubs is wel zo gezellig?

Verder lezen Ploetervakantie?

Nu de hitte zijn intrede heeft gedaan in ons kikkerland en er een aantal mensen die ik ken zijn afgereisd naar Portugal, wordt mijn ploetergeest weer teruggeworpen naar een herinnering van pakweg 25 jaar geleden. Ik ging met vriendin A. op backpack vakantie naar Portugal, we reisden per vliegtuig naar Lissabon en op de route naar Porto bezochten we verschillende plaatsjes.

Bij deze reis tuimelden we van de ene hilarische ervaring in de andere en dat noopte ons menigmaal de benen strak bij elkaar te houden teneinde niet in onze broek te plassen van de lach. De reden van de pret was het feit dat ik zelden zulke grote hoeveelheden hitsige mannen ben tegengekomen. Het was zelfs zo erg dat een voorbijrijdende brommerman getooid met André van Duinhelmpje tegen een paaltje op reed omdat hij praktisch omgekeerd op zijn brommer ging zitten om ons te kunnen blijven volgen.

Let wel de ploetervrouw was 25 had 25 kilo minder mee te sjouwen en had nog een huidje strak als een baby bil. Als ik nu kijk naar de vakantiefoto’s van toen zie ik hoe fris en fruitig we toen waren. Waarom dacht ik toen niet, ik ben best een lekker ding maar was ik alleen maar bezig met de imperfecties? Helaas besef je dat pas als je jeugd ver achter ligt en je de potjes dagcrème voor de rijpere huid echt niet meer kunt missen.

We verbleven enkele dagen in het idyllische vissersplaatje Peniche. Peniche had een prachtig totaal verlaten zandstrand. Nu was het de tijd dat in Nederland de stranden bezaaid lagen met topless vrouwen, het was zelfs zo dat je zwaar uit de toon viel als je je durfde te vertonen met bikini hesje aan. A en ik gingen een dagje naar het strand en zochten een beschut plekje uit in een duinpan, er was al niemand in de wijde omtrek te bekennen maar hier zou zeker niemand aanstoot kunnen nemen aan twee onttopte dames.

We lagen heerlijk te relaxen in ons duinpannetje toen A haar ogen opendeed zich oprichtte, en al wijzend stamelde “kijk dan!”. Er stond achter mij op de helling van het zand een man met zijn zwembroek halverwege zijn benen met een orgaan in zijn hand dat eruitzag alsof het zeer in zijn nopjes was. Ik was totaal perplex en omdat mijn Portugees nooit verder is gekomen dan obrigado (dank je) riep ik hard “ga weg, ga weg!”. Daar leek de man totaal geen boodschap aan te hebben want hij ging vrolijk verder met zijn handwerkje en het zag eruit dat hij koste wat het kost zou gaan zorgen dat deze klus geklaard ging worden. In een reflex pakte ik een flinke hap zand en gooide die met alle macht richting zijn kruis. Dit had het gewenste effect, hij liep op een drafje ondertussen zijn broek omhoog hijsend van het heuveltje naar beneden richting strand.

Na bekomen te zijn van de eerste schrik kregen we beiden een onbedaarlijke lachbui. Na dit incident bedacht A een historische bijnaam voor ons, wij waren vanaf dat moment de duindellen van Peniche en als we tijdens de reis weer eens zo onbedaarlijk moesten lachen dat het moeilijk werd om het droog te houden werd dat uitgebreid tot de incontinente duindellen van Peniche.

Ik heb niet meer de illusie dat er vandaag de dag nog een man tegen een paaltje zou kunnen knallen vanwege mijn fraaie uiterlijk. Als het zou gebeuren zou ik natuurlijk weer onbedaarlijk moeten lachen en zou denken dat de man zich vast op zijn brommertje had omgedraaid om zich zeker te stellen dat het de ploetervrouw was die hij in levenden lijve voorbij zag tippelen.

 

Laten we even teruggaan naar de pré-ploeterperiode zo’n twintig jaar geleden. Ik heb het over de tijd dat de ploeterman en ik nog onafhankelijke zielen waren, slechts begaan met niets anders dan ons eigenste ikje, nog geen weet van komende hypotheeklasten, poepluiers en andere zorgen. Het was de tijd voor de samensmelting tot het ploetersetje. Wij bewoonden allebei onze eigen optrekjes en waren in het bezit van individuele koelkasten. Die van mij was doorgaans gevuld met niet veel meer dan een pak melk, een stuk kaas en een pot augurken.

In de periode dat we flow hadden (voor mensen die geen idee hebben waar ik het over heb raad ik aan om eerst mijn blog van 11 juni te lezen ‘Fissa bij Flo’) ging ik voor de allereerste keer mee met de ploeterman naar de supermarkt voor zijn dagelijkse boodschappen.  De ploeterman vulde doelgericht zijn kar met vier flessen cola, vier broden, twee stukken kaas, pakken vol met ham, fruit, koekjes en chips. Tegen de tijd dat we bij de kassa waren aangeland was de kar overvol en ik in complete shock. Let wel er was geen feest op komst, dit was wat de man doorgaans voor vier dagen voor niemand minder dan hemzelf dacht nodig te hebben. Na vier dagen zou dezelfde supermarktrooftocht noodzakelijk zijn om de geslonken voorraad weer aan te vullen. Nu zou je kunnen denken dat was en is vast een flinke man, een zogenaamde bellyman. De ploeterman is 1.90 lang en weegt amper 80 kilo, geen grammetje overtollig vet op zijn botten te bekennen, dit in tegenstelling tot zijn ploeterhelft.

De laatste paar weken vult de ploeterman zijn supermarktkar met zakken vol met diepvriesspruiten, -boontjes en Italiaanse groentemix. De Potjes met groenten zijn niet aan te slepen. De ploeterman heeft zich bekeerd tot het groente evangelie, hij moet minimaal 200 gram groente per dag verorberen en heeft kennelijk niet het vertrouwen dat de dagelijkse prak die de ploetervrouw hem voorzet in die behoefte zal voorzien.

Het ochtendritueel van de man van een bakje yoghurt met muesli heeft plaatsgemaakt voor een bord dampende spruiten. Omdat de ploeterman geen man is van de subtiele aanpak, gooit hij dagelijks demonstratief een pak groenten in de pan heel toevallig net op het moment dat de ploetervrouw zich ook in de buurt van het gasfornuis bevindt. Ik heb hem al gewaarschuwd dat dergelijke provocerende acties bij de ploetervrouw schreeuwen om een blog. Dat juicht de man toe. Op mijn vraag waarom hij zou willen dat zijn groentemanie gedeeld wordt met de ganse goegemeente sprak hij de historische woorden “ik wil graag een inspirator zijn voor het volk.” Afijn nu kun je de hooguit vijf vaste volgers van dit blog amper bestempelen als ‘het volk’, maar goed Ghandi is ook klein begonnen nietwaar?

De man is in die pakweg 20 jaar dat we een setje vormen van heel ver gekomen, van suikerbommenjunk naar groente goeroe. Omdat ik liever samenleef met een groentefreak dan een suikerverslaafde wil ik hem graag ondersteunen bij het uitdragen van zijn geloof. Eet groente voor het ontbijt, lunch en diner en je darmflora zal je dankbaar zijn. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het zelf niet kan opbrengen om aan een groente-ontbijt te beginnen. De ploeterman is mij ver vooruit óf het kan ook zijn dat deze groentemanie van voorbijgaande aard zal zijn en over een tijdje het ontbijt weer zal bestaan uit het vertrouwde yoghurtbakje met muesli. Volgens mij is het beiden gezond.

Elke week op maandagmorgen begin ik weer met een nieuw offensief tegen de voortwoekerende vetcellen die mijn lichaam lijken te overmeesteren. Ben al mijn hele leven aan het vechten tegen een uitdijende taille. Een paar jaar geleden lukte het me nog wel om een paar kilo te verliezen en mijn gewicht redelijk onder controle te houden. Op dit moment lijkt het of ik het gevecht definitief aan het verliezen ben, er gaat geen grammetje meer vanaf. Verslappen met het tellen van mijn happen is geen optie, als ik zou eten waar ik zin in heb zou ik uitgroeien tot Bessie Turf XXL. De enige schuldige aan de dikke kont ben ik natuurlijk zelf, niemand dwingt mij een hap of een slok te nemen.

Was als kind al een flinkerd. Oma had er een handje van om me als peuter eetlepels met roosvicee te voeren ’want dat was gezond.’ Een kind hoort toch van die lekkere spekbeentjes te hebben. Hoe meer beenkneepjes hoe gezonder het kind, dat was oma’s overtuiging. Toen ik een jaar of 16 was had ik genoeg van mijn overtollige kilo’s en volgde ik het ziekenhuisdieet. Met succes, de kilo’s gingen eraf. Ik was alleen op zo’n minimum aan het leven om de kilo’s eraf te houden dat ik de hele dag met trillende handjes liep. Mijn moeder maakte zich zorgen of ik geen anorexia aan het ontwikkelen was. Maar die zorgen waren onterecht, anorexia en ik zouden nooit een setje vormen daarvoor is mijn liefde voor lekkere spijs en drank te groot.

Ik heb in mijn leven welgeteld drie diëten gevolgd. Het ziekenhuis dieet, Sonja Bakker en Cambridge. Je valt ervan af maar het is de hel.

Het meest smerige was het Cambridge dieet, het kostte me een kapitaal. Het bestond uit drie zakjes eten per dag met een soep of een shake en dat kwam me na een paar weken zo de strot uit. Ik werd al misselijk van de lucht die ik inademde als ik de zakjes alleen nog maar had opengeknipt. Als je maar 500 kcal per dag tot je neemt wil het wel lukken met afvallen. Na het vroegtijdig stoppen, ik hield het zes weken vol, wilde ik het liefst een heel varken ineens verorberen. Ik heb nog nooit zo’n behoefte aan vettigheid gehad als na die periode. Ik droomde van stamppotten met krokant gebakken spekjes, pizzapunten en patat met mayo.

Het meest verontrustende was dat, een paar weken nadat de dieetkwelling was afgelopen, mijn haar begon uit te vallen. Ben van ellende maar aan de vitamine B-pillen begonnen. De kilo’s kwamen er gewoon weer bij plus nog een paar extra. Het enige positieve van het dieet was de sensatie die ik voelde toen ik voor het eerst na zes weken afzien een glas vruchtensap naar binnen klokte. Nog nooit was een glas sap zo exquise van smaak geweest, een maaltijd bereid door een topkok had me niet lekkerder kunnen smaken.

Die diëten werken allemaal zolang je ermee bezig bent maar zodra je stopt lijken de vetcellen wel een sprintje te trekken om zich aan je heupen vast te zetten. Als ze er zich eenmaal gevestigd hebben verlaten ze hun onderkomen niet zonder slag of stoot. Kan het nu niet meer opbrengen om mijn eten zoals bij het Sonja Bakker dieet te gaan afwegen en met strikte boodschappenlijstjes de supermarkt binnen te stappen. Elke maandagmorgen neem ik het besluit om het deze keer verstandig aan te pakken, gewoon gezond eten maar wel de helft minder. Op vrijdagmiddag zijn mijn goede voornemens doorgaans weer als sneeuw voor de zon verdwenen, want zo’n lekker gebakken visje kan ik dan toch niet weerstaan.

Wil je weten hoe zwaar het is om een ploetervrouw te zijn? Eigenlijk zou ik de vuile was natuurlijk binnen moeten houden. Eigenlijk zou de ploetervrouw dit onder de pet moeten houden en stilletjes in een hoekje moeten gaan zitten wachten tot het weer is overgewaaid. Dit delen met de wereld is onverstandig maar het is te groot. Ik kan het niet alleen verwerken, ik moet het kwijt.

De breuk (lees De Operatie) heeft de anders zo drukke ploeterman gedwongen het merendeel van de dagen op de bank te verslijten.  Op de bank kun je verschillende dingen doen, je kunt gaan zitten en in alle rust en stilte je leven overdenken of oplossingen voor wereldproblematiek verzinnen. Je kunt dikke pillen van boeken gaan lezen of juist lichtzinnige lectuur tot je nemen. Je kunt diepzinnige gesprekken voeren met je gezin. De ploeterman doet echter niets van dit al.

De ploeterman heeft iets ontdekt waar hij helemaal blij van wordt. Hij heeft ontdekt dat hij alle herhalingen van Het Familiediner terug kan kijken. De ploeterman heeft een zwak voor Bert, voor glibberige reli-Bert, de ruzie bemiddelaar. Alles wat Bert zegt vindt hij leuk. Dat zou helemaal niet erg hoeven te zijn als hij in alle eenzaamheid zou kijken. Maar de ploeterman heeft graag de ploetervrouw aan zijn zijde, om samen het Diner te ervaren om te kunnen sparren over alle ins-and-outs van de ruzies en vooral om zijn bewondering over Bert te kunnen delen.

Als Bert dan gaat bemiddelen tussen twee ruziënde broers die werken op een visafslag en heel flauw aan komt kakken met een vissenkom met twee door een schotje gescheiden goudvissen, tikt hij me aan, trekt zijn wenkbrauwen op en in zijn ogen verschijnt de leuk-gevonden-hè-van-Bert-blik. Hij geniet met volle teugen van de Bert ’s spitsvondigheid.

Nu heeft de ploetervrouw best wel wat over hoor voor haar herstellende man maar ik denk dat eenieder begrijpt dat twee achtereenvolgende afleveringen van Het Diner bekijken best wel zwaar is, zelfs voor een ploetervouw. Na al die familie-ellende is de ploetervrouw dan wel weer toe aan wat positiviteit. Als de man dan vraagt “zullen we er nog eentje?” dan kan de ploetervouw het niet laten om toch maar te verzuchten ‘nu even niet, later’.

We hebben ze geloof ik bijna allemaal gehad en de man is van plan om morgen de bank te verlaten dus er is hoop! Maar ik wilde het toch even kwijt.

Het wekkertje gaat al om 6 uur af. Het wordt vandaag een spannende dag. Hij wordt geopereerd aan een liesbreuk en als ze zijn verhalen moet geloven staat er een grote colonne specialisten klaar om aan de slag te gaan met zijn breuk. ‘De anesthesist werkt samen met een team van 7’, meldt hij. ‘7 anesthesisten dat lijkt me een beetje overdreven denk je niet? Dat wordt wel een hele drukke bedoening daar in de OK’, oppert ze. ‘8 anesthesisten dus hè, als je hem erbij rekent, en dan nog de chirurg`.’ Dat heeft de anesthesist zelf gezegd’, werpt hij tegen.

In de auto onderweg naar het ziekenhuis ontspint zich het volgende gesprek.
‘Zal ik je telefoon straks mee terug nemen naar huis?’
‘Nee want ik moet toch kunnen bellen?’
‘Je kunt in het ziekenhuis toch wel bellen’
‘Nee want dan heb ik voor de rest ook niks te doen. Ik moet toch ook kunnen bellen na de operatie hoe het met me is. Of als ik dood ben?’
‘Schat als je dood bent kun je niet meer bellen.’

De verpleegster vangt hen op, neemt wat gegevens op en meet zijn bloeddruk. ‘Ik ben heel rustig hoor’, zegt hij met een diepe zucht. Ze kent hem langer dan vandaag en op de een of andere manier komt bij haar het non-verbale altijd nog  dramatischer over dan 1000 woorden. Ze schiet in de lach, de verpleegster kijkt haar vragend aan. Als hij gezegend was geweest met acteertalent had er nu ongetwijfeld een Oscar staan schitteren op de schouw.  Jack Nicholson had er bleek bij afgestoken.

Om half 8 wordt hij opgehaald voor de operatie. ‘ Dag schat, hou je taai he? Geef ze van Jetje. Bel me maar als je opgehaald wilt worden.’ Met lijdzame blik kijkt hij haar na. Om 9:30 belt hij op met slaperige stem. ‘Alles is goed gegaan denk ik,  ik moet wachten tot de chirurg is langsgekomen. Ik laat wel weten wanneer je me op kunt halen.’

Whatsapp gesprek
12:21 uur
-Hallo schat, laat je me weten wanneer ik je op kan komen halen?
-Geen idee, moet op dokter wachten. Volgens mij is de operatie        mislukt. De bobbel zit er nog steeds ?
13:42 uur
-Ik vrees het ergste. Zit volgens mij echt helemaal niet goed.  Lekker weer. Nu maar wachten op de dokter ?
-Kop op!  misschien valt het wel mee. Wondvocht ofzo?

12:50  Whatsapp van haar dochter  (13 jaar)
-Heyy wil je pannekoekenmix kopen??❤️
-Heb al boodschappen gedaan nadat ik papa heb afgeleverd in het ziekenhuis. Ga zelf maar even halen.
-Oké
-Wil je misschien ook weten hoe het met hem gaat?
-Huh hij zou vanavond toch pas klaar zijn?
-Nee hij is klaar, hij leeft nog.
Een uur later apt ze terug
-Okaay

Om 15:15 gaat de telefoon gaat over.
‘je mag me op komen halen.’
‘Fijn, wat zei de dokter?’
‘Het was een lastige operatie, die bobbel zou misschien wel wondvocht kunnen zijn. Maar dat wist hij niet zeker. Kan wel maaaanden duren voordat die weg is. Misschien gaat het wel nooit meer weg. Hij zei ook dat de operatie voor 98% geslaagd is. 98% hè, geen 100!’
‘Komt goed schat, ik kom je halen.’

Alle personages en gebeurtenissen zijn fictief. Overeenkomst met bestaande of overleden personen en gebeurtenissen berust op louter toeval.

Donderdag zou de oudste dochter vanaf 3 uur gebeld worden of ze wel of niet geslaagd was voor haar Havo-eindexamen. Tot die tijd moesten we samen de tijd proberen te doden. We besloten een beproefde zinnen-verzettende-methode toe te passen genaamd shoppen. Al shoppend wordt tobberigheid  verslagen door hebberigheid. Als de magische tekst 50% korting op een prijskaartje verschijnt worden alle gedachtes overheerst door de dit-is-zo’n-koopje-dit-kan-ik-niet-laten-schieten-daar-krijg-ik-spijt-van-gedachte. Voor huis- tuin- en keukenproblematiek is geen plaats meer. Shoppen is slecht voor de portemonnee maar goed voor de tobbende geest.

Onderweg naar  het winkelcentrum stuiten we op een afschuwelijk tafereel. Een vrouw van begin 70 ligt op haar buik , ze ademt zwaar, ze beweegt niet. Haar fiets ligt naast haar, op de straat onder haar hoofd ontstaat een steeds grotere plas bloed. Het ongeluk lijkt net gebeurd te zijn. De automobilist die haar aangereden heeft staat hulpeloos over haar heen gebogen. Een omstander is al bezig 112 te bellen.

“Mag ik uw telefoon gebruiken, ik moet mijn moeder bellen”, de automobilist, staat trillend van de schrik, plotseling naast me, “natuurlijk”, zeg ik. Maar in plaats van de telefoon aan de man te geven probeer ik zelf het nummer wat de man doorgeeft te bellen. Dat mislukt, in de stress tik ik twee keer verkeerde nummers in. Ik ben niet goed in noodsituaties. Ik ga in de slow   motion stand. Mijn dochter ziet mijn trage gestuntel en geeft haar telefoon aan de man, ” bel zelf maar”, zegt ze tegen hem.

We staan er verloren bij, het ziekenhuis ligt op een steenworp afstand maar nog geen sirene te horen. Ik wil eigenlijk weg van deze rottige plek maar wil ook wel zeker zijn dat de gewonde vrouw in de ambulance is, dat ze zo goed mogelijk verzorgd wordt.

Als de ambulance eindelijk is gearriveerd vervolgen we behoorlijk aangeslagen onze weg. “ Geen goed begin van de dag, slecht voorteken”, zegt de dochter. Terwijl ik door de salesrekken struin ebt het nare beeld van de  bloedende vrouw op de grond langzaam weg. De winkeltherapie bewijst wederom zijn heilzame werking. Op de weg naar huis fietsen we langs de plek des onheils waar de politie inmiddels alles heeft afgezet om een onderzoek naar het ongeluk te kunnen voltooien. “Mag ik iets vragen, hoe is het met de mevrouw afgelopen? ” vraag ik aan een agent. ” Geen idee, ze is naar het AMC gebracht” . Dat verklaart ook waarom de ambulance er zo lang over deed om te arriveren. Het Bovenij ziekenhuis ligt immers slechts 100 meter verderop.

Thuisgekomen kruipen de minuten voorbij. Ik word hier bloedzenuwachtig van. Ondanks het besef dat ze er goed voorstond na haar tentamens begint bij mij de twijfel toch toe te slaan. Het is inmiddels over vieren. “Ik ga plassen”, met de telefoon in haar hand spoedt de dochter zich naar het toilet. Als ze goed en wel zit gaat de telefoon over. Ik loop naar haar toe, ik wil toch getuige zijn van dit gesprek. “Hallo”, de stem van de mentor klinkt hol in de ruimte “zit je goed, zit je stevig?’’, de mentor moest eens weten hoe stevig ze zit. “Ja, hoor, ik zit prima” de nervositeit in haar stem is duidelijk hoorbaar. “ Je bent geslaagd en je hebt het super goed gedaan. Met een gemiddelde van 7,3”.

Alle spanning valt van ons af na deze verlossende woorden. Blijdschap en emotie wisselen elkaar af. Ze kan naar het vwo. Een mooie afsluiting van haar havo-tijd. Ik ben zo trots als een pauw.

Je hebt van die momenten in je leven dat je precies weet waar je was toen er iets belangrijks of schokkends gebeurde. Een ding weet ik zeker, mijn dochter zal nooit meer vergeten waar ze zat toen ze gebeld werd door de mentor met haar einduitslag van haar Havo-examen.